یادداشت/ به قلم مهدی زندوی‌فرد؛ ابقای قائم مقام دانشگاه علوم پزشکی شیراز و همچنان امید …

مهدی زندوی فرد

 به قلم مهدی زندوی‌فرد

رخدادهای این روزهای جامعه و اطرافمان را که می‌بینیم و درگیر کشمکش مشکلات زندگی که می‌شویم، شاید بهترین جمله‌ای که وصف حال ما باشد این است که آدمی به امید زنده است! امید به تغییر نگرش‌ها و بهبود رویکردها و مدیریت‌ها…

حضرت امیر فرمود: زنده به امید باشید، نه آرزو! ‏آن کسی که مزرعه دارد، بذر افشانی کرده، آبیاری کرده و از آن مواظبت کند، او امید و رجاء دارد. اما کسی که هیچ کاری نکرده، دست روی دست گذاشته و بی تفاوت باشد، منیه و آرزو دارد. حضرت فرمود: شریف‌ترین بی‌نیازی آن است که انسان خود را از آرزو منزه کند.

در مورد دانشگاه علوم پزشکی شیراز پس از کش و قوس‌های فراوان، در آبان ۹۶ دکتر علی بهادر سکان‌دار دانشگاه شد.

گرچه در ابتدا انتظارات و امیدهای فراوانی وجود داشت اما دکتر بهادر بیشتر یک چهره علمی و درمانی بود تا مدیر اجرایی و مرد روزهای بحران. بهادر چندان اهل تعامل و گفت‌و‌گو با گروه‌های مختلف سیاسی و جریان‌های دانشجویی نبود اما یک انتصاب وی به مثابه چراغی، امیدهای فراوانی در پی داشت؛ انتخاب دکتر سید منصور کشفی برای قائم مقامی دانشگاه.

کشفی سیاست‌مداری استخوان‌خُرد کرده و اصلاح‌طلبی شناسنامه‌دار بود که تجربه سال‌ها نمایندگی و مسؤولیت‌های فراوان اجرایی را داشت. از همان ابتدا انتظارات فراوانی به وجود آمد و با مدیریت وی، همدلی و همراهی خوبی در بدنه دانشگاه پدیدآور شد.

کشفی چندین اقدام اساسی کرد؛ با تاکید بر شفافیت و جلوگیری از فساد، بسیاری از هزینه‌های غیر ضروری دانشگاه را کم کرد و موجبات صرفه‌جویی دست‌کم صد میلیارد تومانی مالی در سال ۹۷ شد که نتیجه آن فروکش کردن بحران بیمارستان‌های دولتی بود.

تلاش کشفی بر ارتباط منظم با تشکل‌های دانشجویی بود؛ هرچه که بهادر گریزان از جلسات بود، کشفی خود را در دسترس و تیر‌رس و نقطه اتکای دانشجویان قرار داده بود.

از دیگر اقدامات مهم کشفی ورود نیروهای اصیل و پاک و کاردان به ستاد دانشگاه بود که در مسیر شفافیت و کارآمدی بسیار موثر بودند.

البته می‌توان عدم هماهنگی و مدیریت دوگانه را از مهم‌ترین نقاط ضعف مدیریت پیشین دانشگاه دانست و از همین مجرا به کشفی انتقاد وارد کرد که تغییرات مورد انتظار پس از انتخابات را به نقطه اتمام نرساند و در کادرسازی و چهره‌سازی آنچنان موفق نبودند اما شاید انتظارات و بار مسئولیت فراوانی که کشفی در این راه داشت با قدرت اختیاراتش متناسب نبود؛ البته شنیده هم شد که همان موقع به دلیل اختیارات ناکافی تا مرز استعفا و خروج از دانشگاه پیش رفته بود.

با توجه به کارنامه شفاف مدیریتی دکتر کشفی، پس از آنکه مدیریت دکتر بهادر به نقطه انتها رسید، دکتر لطفی هم با ابقای دکتر کشفی نشان داد دغدغه توجه به سلایق گوناگون در دانشگاه اعم از جریان اصلاح‌طلبی را دارد.

امیدوار هستیم که با این ابقا، تغییرات مثبت بیشتری را در تمام زمینه‌های دانشگاه علوم پزشکی شیراز شاهد باشیم.

انتهای پیام/ س۲۵۳۹