یادداشت سیاسی- به قلم «حمزه بنام»/ از زحمت کشان و زجرکشیده های بی ادعا تا بی زحمتان و کاسیان سهم خواه / ۹۲، ۹۴ و حالا ۹۶ …!

حمزه بنام

انتخابات ریاست جمهوری یازدهم در سال ۹۲ در شرایطی برگزار شد که همچنان فضای انتخابات قبل حاکم بر آن بود. شرایطی که متاثر از انتخابات ۸۸ از عدم ورود رئیس دولت اصلاحات تا ردصلاحیت آیت‌الله هاشمی رفسنجانی و همچنین کناره گیری دکتر عارف به سفارش رهبر جریان اصلاحات به گونه ای پیش رفت تا فردی که تا دیروز تنها برای ثبت نام رفته اکنون مورد حمایت همه دلسوزان کشور از آیت‌الله هاشمی تا رئیس دولت اصلاحات و سید حسن خمینی و از محصورین تا محبوسین و همه و همه اصلاح طلبان قرار گرفت.

آری! دکتر روحانی در کمتر از ۲۴ ساعت مدعی اول انتخابات و چند روز بعد منتخب ملت ایران لقب گرفت و اینطور شد که واژه اعتدال وارد ادبیات سیاسی ایران شد؛ اعتدالی که بحث های زیادی در مورد آن وجود دارد که در این مقال قصد ورود به این وادی را ندارم و تنها به این نکته بسنده می‌کنم که اعتدال در انتخاب و رای مردم تاثیری نداشته است. هرچند تکرار واژه اعتدال این فرصت را برای عده‌ای که از همان ابتدا تمام تلاش شان این بود که کاندیدای مورد حمایت اصلاح طلبان رای نیاورد، فراهم آورد تا وارد میدان شده و جهت گیری خاص و معنادار مردم را با گفتن «نه» بزرگ و قاطعانه به ۸ سال اقتدارگرایی و انحصارطلبی، طور دیگری تعبیر کنند (گواه این ادعا، برنامه های متعدد صداوسیما در آن روزها بود). اما اصلاح طلبان که نجات کشور برایشان اولویت داشت از سر نجابت و دلسوزی عملا میدان انتخاب را در اختیار منتخب مردم قرار دادند تا برای تشکیل کابینه تحت فشار نباشد؛ تا جاییکه رهبر اصلاحات علنی و به صراحت تاکید کرد که ما دنبال سهم خواهی از دولت نیستیم.

اما این روند باعث شد تا دولت تدبیر امید برای انتخاب وزرایش و رای اعتماد گرفتن از مجلس، میدان را برای کسانی باز کند که همیشه دنبال سهم و قدرت هستند بدون اینکه برای آن هزینه ای داده باشند. کسانی که اصلا مردم و نگاه مردم برایشان مهم نبوده و نیست. چرا که هیچ‌وقت اراده مردم به سمت آنها نبود و فاقد پشتوانه اجتماعی بوده اند. این گروه به قول خودشان اصولگرای معتدل هستند و با همین برچسب سهم ها و امتیازهای زیادی در کابینه به دست آورده اند ( مصداق آن وزارت کشور است).

این سهم خواهی ها در انتخابات ۹۴ هم ادامه داشت و شاهد بودیم کسانی که در شرایط عادی هیچ شانسی برای ورود به مجلس نداشتند، خیلی راحت و بدون هزینه وارد مجلس شدند. آری ورود آنها به لیست امید چه در تهران و چه در شهرستان ها، سهم بزرگ و بدون هزینه ای بود که به لطف دولت واصلاح طلبان و هزینه مردم تقدیم این سهم خواهان شد و رای به سبد آنها ریخته شد آن هم در حالیکه در طول زندگی سیاسی شان هرگز چنین تصوری را نداشتند.

اما گویا روند کشور به گونه ای پیش می رود که شرایط برای این نوع افراد فراهم تر است و از هم‌اکنون به فکر سهم‌خواهی در انتخابات ۹۶ افتاده اند. قصد دارند با حمایت از دکتر روحانی و یا سکوت شان که قطعا در سبد رای آقای روحانی تاثیری ندارد (اگر هم داشته باشند تأثیر منفی است) دنبال امتیازها و سهم های مدنظر خود باشند. پیشنهاد ما به این دوستان این است که اگر سهم خود را می‌گیرند لااقل از خیر حمایت از کاندیداهای جریان ما بگذرند چرا که با این حمایت های بی پشتوانه و بی نتیجه مردم ناامید می شوند. با قاطعیت می‌گویم شاید تنها رأی همراه این دوستان، رای خودشان باشد و اغلب حتی جذبه ای برای نزدیکترین افراد در خانواده خود را هم ندارند!

اما جناب دکتر روحانی! اصلاح طلبان نمی‌توانند تنها به مواضع و فریاد مطالبات مردم توسط شما دل خوش باشند آن هم در شرایطی که افرادی را مجری تحقق این مطالبات می‌کنید که هیچ سنخیتی با خواست و اراده مردم ندارند. از شما انتظار می رود کسانی مجری شوند که به شعارها و مواضع دولت اعتقاد داشته باشند.

امیدواریم که جناب دکتر روحانی در آستانه انتخابات با سهم خواهان دیروز و امروز و احتمالا فردا فاصله بگیرد تا مردم با اعتماد مجدد به ایشان شاهد فضایی آرام و بدون تنش در کشور باشند؛ انشاءالله…

به قلم حمزه بنام– فعال سیاسی