یادداشت- به قلم «الهام فرهادی»/ این روزهای عراق…

به قلم «الهام فرهادی»

الهام فرهادی

 سال ها پیش بود که در بحبوحه ی مشکلات داخلی، کشورهای همسایه دچار ویروسی به نام داعش شدند. ویروسی که تا مغز و استخوان نفوذ می کرد و حکومت و مردم را از ریشه ساقط می کرد. کشورهای سوریه، عراق، افغانستان چنان دچار این بلای زمینی شدند که جایی برای تنفس نداشتند و هر دم خطر ورود این ویروس کشنده ایران را نیز تهدید می کرد. این بود که جنگی در خارج از مرزها برای حفظ و حراست از مردم و جامعه، ما را فراخواند.

قدم به درون مرزهای این کشورهای تحت تسلط اسلام گرایان افراطی گذاشتیم. کسانی که خوی وحشی گریشان، حیوانات درنده خوی را درمی‌نوردید، می کشتند، گردن می زدند، می سوزاندند و به حال هیچ کس رحم نمی کردند. انسانیت و مروت برایشان افسانه ای خیالی بود. هر کس و هر چیز که خلاف رای و نظرشان بود را از ریشه ساقط می کردند تا پرچم حکومت خونخوار و مستبد خود را در دنیا به اهتزاز دربیاورند. اما نتوانستد که عصر بربریت را احیا کنند و عدل جهانی را زیر لگدهای عقاید ترسناکشان به ورطه ی نابودی بکشانند‌.

بر حسب مصلحت و قدرت سال ها در عراق و سوریه جنگیدیم، جوانان بسیاری را برای صیانت از خود و حکومت آنان پرپر نمودیم، کشور را از ویروس واکسینه کردیم، عراق و سوریه را از اضمحلال نجات دادیم، حال که تا حدودی پروبال گرفته اند دیگر وجود جمهوری اسلامی را در کشور و دولتشان نمی خواهند که این خواسته از جهاتی مشروع و از جهاتی نامشروع است.

مشروع از آن جهت که آنان حق استقلال و حفاظت از تمامیت ارضی خویش و در نظر گرفتن رای و نظر مردم را دارند اما نامشروع از آن جهت که ما سال ها تلاش، مال و جان را برای حراست از آنان هزینه کردیم، جوانان بسیاری را برای حفظ امنیت آنان شهید کردیم، ویران کردند، ساختیم، دفاع کردند جنگیدیم، نابود کردند، آباد ساختیم. در واقع آنچه که حق مردمانمان بود برای حفظ آنان هزینه کردیم به نوعی ریش سفیدی و بزرگ منشی به خرج دادیم تا اکنون که امنیتشان را بازیافتند. حال عده ای دشمنان خارجی و یاوه گویان داخلی حکومت عراق خواستار خروج جمهوری اسلامی از مرزهای این کشور هستند که این از دو نقطه اشکال دارد یکی اینکه روزهای پرتنش و ترسناک خود را فراموش کرده اند و حال که به نقطه امنشان رسیده اند شعارهای ضدایرانی سر می دهند، دوم اینکه هیچ غرامت جنگی به ما پرداخت نکرده اند و خواهان خروج نیروهای ایرانی هستند.

از طرفی آمریکا که از نفوذ ایران در منطقه هولناک است با این صداها هماهنگ و یکنوا است چرا که هرگز نمی خواهد قدرت و کدخدابودن خود را در منطقه و جهان به دیگری واگذار کند. این است که به بهانه حقوق بشر شعارهای ضد جمهوری اسلامی سر می دهد و خود را حافظ حقوق مردم ایران و دیگر کشورها می داند که در اصل اصلا اینگونه نیست، حقوق بشر تنها کلیدی برای دولت ایالات متحده برای باز کردن قفل های ثروت حکومت های نفت خیز خاورمیانه اللخصوص ایران است، کلیدی که سال ها در دوره های قبل از جمهوری اسلامی در دستانش بود و ثروت و استقلال ما را به یغما می برد.

در سیاست خارجی اولین اصل حفظ منافع کشور خود و جلوگیری از خدشه هر گونه آسیب به جان و مال مردمان خویش است که در جنگ عراق و سوریه تنها منفعت ملت از این جنگ برون مرزی امنیت مرزها از آسیب نیروهای تندروی خارجی بود و بزرگ ترین خدشه نیز هزینه های جانی و مالی در این کشورها بود که بدون پاسخ مانده است. اکنون که مردم عراق خواهان استقلال خویش و خروج نیروهای جمهوری اسلامی هستند گزینه دیپلماتیک پیش رویشان پرداخت غرامت جنگی به ایران و بالابردن توان خود جهت حمایت از استقلال و مرزهای زمینی و هوایی خویش است …

انتهای یادداشت/ الهام فرهادی