ماجرا را شوخی می گیریم اما مرگ دارد جدی، جدی، ما را می کُشد. با بی خیالی تمام، داریم می میریم! مسئولان هنوز به تصمیم قاطع نرسیده اند در حالیکه اینهمه مرگ را هم میبینند. هم مسئولان کم می گذارند و هم ما مردم به ورطه عادی شدن خطر افتاده ایم و هیچ چیز را جدی نمی گیریم حتی کمبودِ تابوت را. حتی در نوبت نشینیِ مردگان کرونایی را، حتی نبود آمبولانس و تقاضا از تاکسیرانی را برای حمل و نقل اجساد .

واقعیت را همه می دانیم که کرونا، نظامِ رنگ بندی اعلام شده را به هم ریخته است. دیگر نباید از زرد و نارنجی و قرمز گفت که به سیاهی روزگار و بالاتر از سیاهی- اگر رنگی باشد- رسیده ایم.

با این حال، انگار همه منتظرند که “دستی از غیب، برون آید و کاری بکند” والا، از مسوولان محترم ، به جز چندنامه پنج امضایی به رئیس جمهور، دو توئیت خواندیم و دیگر هیچ. حتی تسلیت هم نگفتند وضعیت شهر را تا مرهمی باشد بر دل داغدار کسانی که در ایلغارِ کرونا، عزیزان خود را از دست داده اند. این هم حرف من نیست که از برخی همشهریانِ شریف شنیدم که انتظار حد اقلی شان یک تسلیت بود. چند کلمه که به جمله ای تبدیل شود برای تسلی! احتمالا گرفتار طرح محدودیت اینترنت بودند دوستان و برای مسائل جزئی چون تاخت و تاز کرونا در کشور، وقت نداشتند! عکس ها شان را دیدیم و دست هایی که به نشانه پیروزی بلند کرده بودند اما دستی به یاری بر شانه شهر ندیدیم.

واقعیتِ اوضاع، خیلی تلخ است و حقیقت هم این است که حق مردم این نیست. شرایط فوق العاده است و این را همه باید درک کنند و بیش از همه دولت باید ویژه ببیند این شرایط را. ویژه برنامه ریزی و ویژه تر اقدام کند که زمان به سرعت دارد از دست می رود و مردم دارند یکی، یکی می میرند.

با این همه، کشور هنوز وضعیت عادی دارد، جاده هاپر تردد است، ترافیک، همچنان سنگین است. دورهمی ها طبق تقویم تنظیمی خانواده ها برگزار می شود.

برخی هیئت ها هم به گواه عکس هایی که در فضای مجازی منتشر شده است، اصلا کرونا را به رسمیت نمی شناسند! انگار یک مسئله معرفتی است این بیماری کشنده که می گویند به آن اعتقاد نداریم! در شهر هم وقتی به افراد بی ماسک تذکر می دهی، به غیظ نگاهت می کنند. به هر حال باید دید چه می شود.

انتخاب/