حمایت شهردار سابق یاسوج از بابک مرادی؛ زجرهایی که بی نتیجه می شوند

به گزارش ریواس جنوب محمد بهرامی در این یادداشت نوشت:

در میان اخبار و رویدادهای روزهای گذشته ، خبر جدایی بابک مرادی ( بازیکن یاسوجی تبار تیم فوتبال استقلال ) از تیم تهرانی استقلال ، جان مایه ی این نوشته شد تا نگاهی به داستان همیشگی احوالات بچه های شهرستان و استعدادهایی که رویاهای خود را در پایتخت دنبال میکنند بیاندازم ؛

احتمالا شما هم موافقید . همواره اینگونه بوده است ؛ جوانانی که تا آستانه جوانی در شهرستان خود بزرگ می شوند و رویا می سازند و کشف استعداد می کنند و سپس به امید کامیابی و رسیدن به آمالش در یک رشته و حوزه مد نظر و باب استعداد خویش و یا از سر اجبار زندگی ( سربازی ، دانشجویی ، بیماری ، کار اداری ، شاید تفریح و پایتخت گردی و … ) راهی پایتخت پر امکانات کشور می شود . در ورود به تهران ، چه به اجبار زندگی و چه به سبب آرزوگردی و کسب موفقیتهای هنری و ورزشی و فرهنگی و اقتصادی و سیاسی و غیره ، شلوغی و ازدحام جمعیت ، درندشتی تهران ، نابلدی راه و آدرس ها ، تنهایی حاصل از غربت و تنهایی را سنگین تر میکنند . همان ابتدا اینگار دلمان می خواهد در کوتاهترین زمان کارمان درست شود و زودتر راهی دیار خودمان شویم . در این بین اگر در آشفتگی پایتخت پناهگاهی داشته باشیم اوضاع متفاوت می شود . فردی که به قواعد تهران آشنا باشد و دلسوزمان باشد .

کم نبودند جوانانی که از این استان ( کهگلویه و بویراحمد ) پله های ترقی و پیشرفت را از استان تا تهران به شایستگی طی کردند اما آنجا و در لابلای رقابت ها و بی پناهی ها به بن بست آرزوها و آمالشان رسیدند . جوانان و استعدادهایی که اقرار میکنند به تنهایی و بی کسی و بی پناهی .

کافی است نگاهی به این نیروها و جوانان در حوزه های مختلف بیاندازیم . بابک مرادی یکی از آنهاست . اینکه سرمربی محترم استقلال دلایل خودش را دارد که قابل احترامند بحثی نیست . به لحاظ فنی و تاکتیکی حق با سرمربی است . اما چه عواملی بابک مرادی ها را به این سمت و سو هل می دهند ؟ آیا واقعا آنان که در استقلال مانده اند توانایی بیشتری از بابک دارند ؟ وقتی داستان مشابه دیگر جوانانمان را مشاهده میکنیم به این یقین می رسیم که مسئله عدم استعداد و توانایی نیست . وقتی شما را بی دفاع و بی پناه و بی رسانا ببینید در انتخاب ها دیوار شما را کوتاهتر می بینند چرا که حذف شما دردسر کمتری دارد .

آیا بهتر نیست در این باره فکری شود ؟ چاره ای ندیشیده شود ؟ آیا مسئولین استان و شهرستان بهتر نیست برای حمایت و مراقبت جوانان و نیروهای خلاقمان در پایتخت برنامه ای داشته باشند ؟ حداقل اسامی این جوانان را در حوزه های مختلف لیست کنند و احوالی از آنان بپرسند .
باغبانی را در نظر بگیرید که موقع ثمر دادن درختان ، باغش را رها کند ! چه اشتباه زیانباری !
درختان یا خشک می شوند و یا ثمرشان را دیگران می برند .

نامرادی بابک ها بی گمان خشک شدن درختانی است که با چشمه های دنا و زاگرس آب خورده اند و آفتاب آسمان استان را دیده اند . نگذاریم آفت ها ی نامیدی و بی پناهی حاصل از آشفتگی پایتخت ، بی برشان کنند .

محمد بهرامی
دی ماه ۱۴۰۰