گزارشی از مهمترین مشکلات روستانشینان «قیام»ِ لنده؛ وضعیتی که قیامی‌ها را ناچار به مهاجرت می‌کند

ریواس– به قلم احسان رضاپور/

همانگونه که در یادداشتی با عنوان «روستای قیام و مشکلی بزرگ به نام مهاجرت» در همین پایگاه خبری آورده شد، برای یافتن مهمترین دلایل مهاجرت در روستای «قیام» و راه‌حل‌های پیش‌رو، با تحقیق میدانی، گزارشی از وضعیت مردم روستای قیام و کسانی که مهاجرت کرده یا قصد مهاجرت دارند انجام داده‌ام.

برای این منظور با مردم روستای قیام و کسانی که مهاجرت کرده یا قصد مهاجرت دارند گفتگو کردم که در زیر به مهمترین دلایل مهاجرت و راه حل های پیش رو پرداختم که امیدواریم دولت به این مقوله ها توجه جدی داشته باشد تا بیش از این شاهد مهاجرت نباشیم و روستاها از بین نروند؛

۱- در حالی که روستای قیام عنوان بزرگترین روستای شهرستان لنده را به یدک می کشد و با وجود داشتن پارامترهای لازم از جمله مسافت زیاد نسبت به مرکز شهرستان (بیش از ۳۰ کیلومتر)، مرز بین دو شهرستان بهمئی و لنده، داشتن روستاهای تابعه زیاد، جمعیت زیاد و موقعیت استراتژیک خود از جمله مهاجرت پذیری، وجود کوه های زیاد در اطراف آن و… ولی متاسفانه در تقسیمات کشوری عنوانی بیش از روستا را کسب نکرده است.

در حالی که تمام مسئولین شهرستانی و استانی پس از وقایع ۶ ماه اخیر این روستا قول تبدیل این روستا به «دهستان» را در مدت زمان کوتاه داده بودند و طبق پیگیری ها و مراجعات خود به استانداری که داشتیم همواره اعلام می کردند که پرونده دهستانی قیام را به وزارت کشور فرستادیم ولی طی مراجعه ای که به وزارت کشور داشته ایم متوجه شدیم که استانداری هیچگونه اقدامی نکرده و این مدت به مردم روستای قیام دروغ گفته اند که جای بسی تاسف دارد!

آیا این دروغ بزرگ در مهاجرت مردم و نومیدی آنها از آینده ی قیام تاثیر بسزایی نداشته؟ آیا مسئولین پیش خود فکر نکردند که روزی دست آنها رو خواهد شد و در پیشگاه خداوند باید جوابگو باشند؟

۲- یکی دیگر از دلایل مهاجرت مردم روستای قیام، عدم اختصاص مرکز بهداشتی درمانی به این روستا می باشد و مسئولین استانی علیرغم پیگیری های مکرر مردم روستای قیام جوابی در شان مردم به آنها نداده اند و مردم را از این نعمت بی بهره ساخته اند.

بی شک، اختصاص درمانگاه به روستای همجوار، علیرغم شایستگی بیشتر روستای قیام تاثیر قابل توجهی در نومیدی و مهاجرت مردم قیام داشته ولی امیدواریم در سایه توجهات دولت تدبیر و امید به مقوله سلامت، این مشکل درماه های آتی حل شود تا بیش از این شاهد مهاجرت های بیشتری نباشیم و روستایی با قدمت طولانی، رفته رفته خالی از سکنه نشود.

آیا همچنان باید برای مسئله ای کوچک، مانند آمپول زدن یا سرماخوردگی، باید یک هفته منتظر بنشینیم تا دکتر هفته ای یکبار به روستا مراجعه کند و یا با دشواری های جاده و… برای چنین کارهایی کوچک، بیش از ۳۰ کیلومتر مسیر طی شود؟

آیا مسئولین بهداشتی استان با خود فکر نکرده‌اند که زن باردار روستای «تنگ زرد» قیام که تنها یک روز پزشک در آن حضور دارد، اگر در هر روزی غیر از روز «سه‌شنبه» دچار مشکل زایمان می‌شد، الان به همراه بچه‌اش زنده نبود و به سرنوشت مرگبار مادران باردار دیگر محکوم می‌شد؟!

۳- مشکل اساسی دیگری که مردم را به مهاجرت سوق می دهد نداشتن شغل و درآمدزایی پایین روستا و عدم حمایت دولت های مختلف از روستاها می باشد

معدن «تنگ زرد» که از آن به عنوان بزرگترین معدن فسفات خاورمیانه یاد می شود می تواند مشکل اشتغال روستای قیام و روستاهای اطراف را حل کند ولی متاسفانه زمزمه هایی شنیده می شود که کارخانه اصلی این معدن به چرام یا گچساران انتقال پیدا می کند که امیدواریم واقعیت نداشته باشد!

امیدواریم با پیگیری فرماندار و مسئولین استانی هرچه زودتر این معدن شروع به کار کند تا بارقه های امید به این روستا برگردد.

۴- مشکل آب آشامیدنی:

آب آشامیدنی روستای قیام از قبل از انقلاب از طریق چشمه ای شیرین از روستای بجک در شهرک «آبلش» «تشان» تامین می شد که تمام مراحل آبرسانی و تعمیر آن توسط خود مردم انجام شد و دولت از ۱۵ سال پیش مسئولیت آن را بر عهده گرفته ولی متاسفانه از ۲ سال پیش تاکنون هیچگونه همکاری در این زمینه انجام نداده و با بهانه تراشی های مکرر این آب را به کام مردم تلخ کرده است.

۲ سال پیش دولت در روستای «دلیک» چاه آبی حفر کرده که اطراف لنده را آبرسانی کند ولی مردم روستای قیام به داشتن این آب تمایلی نداشته و خواهان همان چشمه قبلی خود هستند که بنا به همین دلیل هر از چند گاهی صاحب چشمه آب را بر روی مردم قطع می کند و گاهی اوقات بیش از ۳ روز بی آبی را تجربه می کنیم.

البته ناگفته نماند که بخشدار مرکزی لنده در این موضوع خیلی از قیام حمایت کرده و همواره مأمنی برای مشکلات آب قیام بوده است.

۵- نداشتن گاز طبیعی:

بی شک از بزرگترین نعمت های طبیعی که مردم شهر از آن استفاده می کنند گاز طبیعی است و یکی از نیازهای اساسی و زیربنایی هر روستایی است و نداشتن گاز از دلایل عمده سوق به مهاجرت از روستای قیام می باشد.

در زمستان مردم مجبورند بشکه ۲۰۰ لیتری نفت را با قیمت گزاف ۴۰ هزار تومان خریداری کنند که علاوه بر دردسر زیاد برای بدست آوردن بوی بدی دارد که موجب آزار زیادی می شود و مردم مجبورند برای پخت و پز کپسول ۹ هزار تومانی بخرند که هزینه های زیادی بر دوش آنها می گذارد.

۶- نداشتن شبکه تلفن همراه:

بی شک در جامعه امروزی ارتباطات و اینترنت از مقوله های مهم می باشد که متاسفانه مردم روستای قیام از داشتن آنتن تلفن همراه محروم اند و به طور کلی راهی برای اتصال به اینترنت وجود ندارد و جز در جاهای محدود با اندک آنتنی چنین موقعیتی وجود ندارد.

۷- نداشتن شبکه دیجیتال:

یکی از سرگرمی های مهم مردم روستا تماشای تلویزیون می باشد که متاسفانه با وجود جمعیت بالا جز شبکه های سراسری ۱ و ۲ و ۳ شبکه دیگری در دسترس نیست و خود این شبکه ها هر از چندگاهی یا قطع اند یا با کیفیت نامناسبی دریافت می شوند که این موضوع خود باعث سوق بیشتر مردم به سمت ماهواره می شود.

۸- مشکلات جاده ای:

بی شک جاده ارتباطی قیام به لنده ازسخت ترین و ناهموارترین مسیرهای جاده ای کشور می باشد که در سالیان گذشته جان چند انسان را گرفته و متاسفانه هنوز اون مشکلات پابرجاست!

۹- نبود راه های بین مزارعه ای و عدم حمایت دولت از کشاورزی و دامداری از دلایلی است که مردم روستای قیام نسبت به این شغل های مهم دیگر تمایلی نشان نداده که خود موجب از رونق افتادن روستاها می شود.

۱۰- حذف دبیرستان دخترانه قیام:

بی شک دولت گذشته با اشتباهی بزرگ دبیرستان قیام را در معرض تعطیلی برده و باعث شده است که بیشتر خانم ها یا از ادامه تحصیل خودداری کنند یا با رفتن به خوابگاه شبانه روزی ادامه تحصیل دهند که خود مشکلات فراوانی دارد. بی شک با مختلط بودن دبیرستان مشکل خاصی وجود نداشت و جداکردن دانش آموزان و مسائلی که در ادامه تحمیل شد، باعث مهاجرت برخی خانوارها برای ادامه تحصیل دخترانشان شده است.

مدارس قیام که دورانی بیش از ۲۵۰ دانش آموز داشته ولی امروزه مدرسه ابتدایی آن غیرمستقل شده و آمار آن زیر ۹۰ نفر می باشد و راهنمایی تقریبا ۳۵ نفر و دبیرستان ۱۸ نفر می باشد که از اثرات مهاجرت می باشد.

۱۱- نبود سالن ورزشی:

بی شک کسانی که بامردم روستای قیام ارتباط دارند بر این موضوع واقف اند که استعداد ورزشی در روستای قیام فوق العاده است و مردم این روستا علاقه وافری به ورزش دارند.

در این روستا ۸ تیم ورزشی فوتبال مشغول به فعالیت اند و هرساله با هزینه شخصی خود لباس و وسایل ورزشی لازم را تامین می کنند و نکته جالب توجه این است که در هنگام برگزاری مسابقات تماشاچیانی فراوان را به خود جلب می کند که از سرگرمی های مردم روستامی باشد.

استعداد والیبال در این روستا نیز باعث تعجب همگان است و با امکانات پایین ورزشی بازدهی بسیار بالایی دارد.

یکی از خواسته های مردم قیام از مسئولین زدن سالن در این روستاست و مردم در اهدای زمین همکاری خواهند کرد که این امر باعث ایجاد شور و شعف خواهد شد و به یکی ازسرگرمی های مردم تبدیل خواهد شد که برای سلامتی جسم و روح و روان بسیار اثربخش خواهد بود و خیلی از معظلات اجتماعی را حل خواهد کرد.

۱۲- نبود کتابخانه عمومی:

بی شک یکی از پارامترهای مهم فرهنگ و یکی از عامل های بالا بردن آگاهی عمومی مردم کتاب خواندن و مطالعه می باشد و در روستاهای دورافتاده ایجاد کتابخانه عمومی می تواند تاثیر بسزایی در بالا بردن آگاهی و سواد مردم خواهد داشت و اگر دولت همت به خرج دهد قطعا خیرینی وجود خواهد داشت که به این امر کمک خواهند کرد.

۱۳- بن بست بودن روستای قیام:

روستای قیام بدلیل وجود ۲ رود در دو سمت آن و رانش زمین در قسمت رود شور و وجود تپه بلند در قسمت بالای آن امکان گسترش زیادی را ندارد ولی اگر دولت بخواهد می تواند با برداشتن تپه، قیام را گسترش دهد و به روستایی پهناور و زیبا تبدیل کند و قیام را از بن بست نجات دهد.

همچنین با ایجاد راه ارتباطی و میان بر از طریق «دره بنگ» به قیام هم می تواند پیچ های جاده را بردارد و هم مسیر ارتباطی به شهرستان لنده کوتاه تر می شود و هم برای تردد به سمت معدن «تنگ زرد» مشکلات موجود حل می شود.

با وجود فاصله نزدیک روستای قیام با شهرستان بهبهان ولی بدلیل نبود راه میان بر، مردم مجبورند این مسیر را از جاده ی خطرناک «تنگ ماغر» با مسافت طولانی طی کنند.

دولت می تواند از راه «تنگ زرد» به سمت «چاهکارد» یا از طریق روستای «راستکون» به «آبلش تشان» جاده ای وصل کند که مسیر به یک چهارم موجود خواهد رسید و بی شک شهرستان لنده را نیز از بن بست خارج خواهد کرد.

امیدواریم مسئولان شهرستانی و استانی، خطرات و اهمیت پدیده ی مهاجرت را بیش از پیش مورد توجه قرار دهند و با خدمات رسانی بیشتر و اهمیت و توجه ویژه به این روستا، از این پدیده جلوگیری کنند.

یقیناً حکومت فراموش نمی‌کند که مردم ولی نعمت‌اند و این ولی‌نعمتان، وظایفشان را در قبال انقلاب، به‌خوبی انجام داده‌اند. مردم بر نظام، حقوق متقابل زیادی دارند همچنان که در جنگ تحمیلی، مردم روستای قیام نزدیک به ۱۱ شهید و بیش از ۲۰ جانباز و رزمنده های فراوان تقدیم انقلاب کرده است. حال به نظر می‌رسد وقت آن است که حکومت وظایف خود یعنی خدمت رسانی شایسته را به مردمان مستحق روستای قیام مورد اهتمام جدی قرار دهد.

انتهای پیام/ ریواس- احسان رضاپور