دستهای خالی وشرمندگیهای آن!؟

محمد علی وکیلی دبیر هیت رئیسه مجلس و مدیر مسؤول روزنامه ابتکار یاداشتی نوشت که در سر مقاله امروز روزنامه ابتکار چاپ شد:

چندی پیش رهبر معظم انقلاب در سخنانی از بیکاری جوانان، اظهار شرمندگی کردند. حقیقتا تکلفی در میان نبود! بیکاری امان جامعه را بریده است.

مهم نیست که سهم هر دولت در ساختن این وضعیت چقدر بوده است؛ آنچه اهمیت دارد شناخت عمق مساله و ارایه راهکار جهت حل آن است. لذا باید همه مسوولان عمق این مشکل را درک کنند و وجود “گسل بیکاری” را باور کنند. بر اساس آمار های رسمی منتشر شده، تعداد بیکاران جامعه ایران حدود ۳ میلیون نفر است. گرچه آمارواقعی به مراتب بیش ازاین تعدادرانشان می دهند آمار ها می گویند حدود ۴۰ درصد فارغ التحصیلان دانشگاه ها بیکارند. شاید نیازی به آمار هم نباشد.

هر کس نگاهی به اطراف خود بیندازد و سراغی از تعداد بیکاران در میان اقارب خود بگیرد، متوجه حجم بیکاری خواهدشدجامعه بیکار، آستانه تحمل پایینی خواهد داشت. در چنین جامعه ای درصد جرایم و بزهکاری اگر بالا رفت نباید شگفت زده شد. اگر اخلاق در این جامعه سقوط کرد نباید تعجب کرد. در چنین جامعه ای حتما سن ازدواج به سقف می رسد و درصد طلاق هم رشد چشمگیری خواهد داشت. جامعه بیکار اعتماد به نفس پایینی دارد و در مقابل هر حادثه ای آسیب پذیر خواهد بود. در واقع جامعه بیکار، در ابتدا فقط شغل ندارد اما به بی شغلی ختم نمی شود! جامعه بیکار، نهایتا به جامعه بیمار تبدیل خواهد شد. اعتیاد در چنین جامعه ای حتما رشد تصاعدی خواهد داشت. مسوولیت پذیری افراد جامعه نیز کم کم آب خواهد رفت. اعتماد حتما از این جامعه رخت خویش را خواهد کشید. در حقیقت باید گفت بیکاری مزمن، در یک جامعه، می تواند ریشه هر مفسده ای باشد.

آسیب های اشاره شده، درجه اهمیت اشتغال را می رساند. جامعه مشغول، مشعوف است! نشاط حتما میان جامعه بیکار یافت نمی شود. خلاقیت عنصر نادر جوامع بیکار است. بنابراین اگر بیکاری دوام یافت و فکری به حال آن نشد، در ادامه جامعه امیدوار ایرانی را تبدیل به یک جمع فشل، بی رخوت و ناامید خواهد کرد. تراکم مسائل و آسیب های اجتماعی، بنیان نهاد های اجتماع را تهدید می کند.

معضلات اجتماعی می تواند یک ملت را از پا درآورد و پیوند های جامعه را بگسلد. ملتی که مجهز ترین ارتش های دنیا آن را از پا در نمی آورد به راحتی مقابل بیکاری زانو خواهد زد. لذا باید مساله بیکاری را به غایت جدی گرفت. مقام معظم رهبری چنین واکنشی نسبت به این مشکل نشان می دهند، چرا که متوجه عمق این مساله هستند. ایشان به خوبی می دانند مصائب بیکاری تنها نبودن شغل نیست و مسائلی که در جامعه بیکار متولد می شود از نداشتن شغل بسی فراتر می رود.
گام اول در حل این معضل، وقوف به وقوع آن و سپس اعتراف به آن و پذیرش مسوولیت های آن است. دیگر مسوولان باید از نوع مواجهه رهبری الگو برداری کنند. مسوولان نظام باید از اینکه کار به اینجا کشیده شده است، با خضوع از مردم پوزش بطلبند. قدرت نزد ما به امانت است. چرا که ولی نعمتان ما و صاحبان اصلی قدرت، مردمند. ما امانتدار خوبی نبوده ایم که کار به اینجا کشیده است. ازاین رو حقیر به نوبه خود از محضر مردم پوزش می طلبم و شرمندگی خویش را از بیکاری جوانان اعلام می دارم. امیددارم باهمت وحمیت همکاران عزیزدرمجلس بااولویت بخشی به موضوع اشتغال شاهد حرکتهای جهشی برای مقابله باسونامی بیکاری باشیم
در واقع سر همه مسوولان از سر شرمندگی پایین است. حضور مسوولانه این ملت در بزنگاه ها نشان می دهد که هنوز امید نبریده اند و به مسوولان خود اعتماد دارند. به پاس این امید و اعتماد باید تلاش ها مضاعف شود و با جهاد اقتصادی، بر تن “اقتصاد مقاومتی” جامه “اقدام و عمل” بپوشانیم تا باری از دوش ملت برداریم. ان شاءلله

*سرمقاله روزنامه ابتکار- ۲۲خرداد