روستایی که دل جنگل هیچ درختی را قطع نمی‌کنند/اینجا، بلوط شانس زنده بودن دارد

در روزهایی که جنگل‌های زاگرس با رقص بی‌امان آتش به زمین می‌افتند، هستند مردمانی که هنوز در مقابل درختان زانو می‌زنند تا بلوط در زاگرس زانو نزند؛ روستای ده‌برافتاب در دل جنگل‌های بلوط نه تنها مزاحمی برای این درختان بی‌آزار نیستند بلکه یک حامی هستند تا هنوز هم بلوط شانس زنده بودن داشته باشد.

ترنم بهنیازاده– بلوط‌ها یکی یکی در آتش می‌سوزند و زاگرس با وضعیت موجود و با ادامه روند کنونی به سرزمینی خشک و برهوت و عاری از جنگل‌های زیبا و پرپشت بلوط تبدیل می شود.

هجوم زمین خواران و سودجویان منفعت طلب از یک سود و بی‌مبالاتی انسان‌های جاهل و بی‌خیال که آتش در جنگل و مرتع رها می کنند و البته در کنار همه این‌ها بی مسوولیتی و اهمال مسوولان در حفاظت همه جانبه از جنگل‌های زاگرس از سوی دیگر موجب شده که دیگر امید چندانی به زنده ماندن زاگرس و بلوط های سرافراز و صبور آن طی سال های آینده نباشد.

اما در این بین هستند مردمانی خوش طینت و خوش ذات که بلوط را از صدها سال پیش تاکنون به مانند فرزندان خود در دل روستا و اطراف و اکناف آن حفاظت کرده‌اند و در روزگاری که همه با جنگل و مرتع و بلوط و بنه نامهربان شده‌‌اند و به دنبال انقراض نسل آن هستند این‌ها زندگی مسالمت آمیزی با بلوط دارند.

صحبت امروز ما در مورد روستای ده‌برآفتاب است روستایی که از هر جهت الگویی برای زاگرس‌نشینان و البته کل مردم ایران است روستایی که با ۱ هزار و ۵۰۰ نفر جمعیت ۳۰ شهید والامقام تقدیم امام و انقلاب و ایران و ارزش‌ها کرده‌اند.

مردم روستای ده برآفتاب از این جهت در ایران نمونه و الگو به شمار می‌روند سادات انقلابی و مومنی که در انقلابی‌گری و پاسداشت ارزش‌ها اگر نگوییم در ایران بی‌نظیرند بلکه مردمانی کم نظیر به شمار می‌روند و همین روحیه شهادت طلبی آن‌ها نمایانگر ایثار و از خود گذشتگی در همه عرصه‌ها از جمله در پاسداشت طبیعت است.

در طول همه سال‌ها هیچ گاه نشنیده‌‌ایم که سادات ده برآفتاب گرفتار جنگ و جدل باشند و هنگامی که وارد روستا می‌شویم از یک سو عطر خوش ۳۰ شهید گلگون کفن روستا از و از سوی دیگر طراوت و سرسبزی کم‌نظیر روستا که با وجود مهمانان ستبر و سربلندی همچون درختان بلوط جلوه‌ای خاص دارد به هر مسافر و تازه‌ واردی آرامش می‌بخشد.

به اطراق روستا که می‌نگریم در میان جنگل پر پشت بلوط احاطه شده است در حالی که در همه نقاط استان کهگیلویه و بویراحمد و در شعاع چند کیلومتری هر روستا و شهری دیگر اثری از درختان و جنگل‌های بلوط نیست و محدوده جنگل‌ها تنها به تپه‌ها و کوهپایه‌ها خلاصه شده است.

ده‌برآفتاب از جهاتی دیگر هم روستای نمونه است روستایی کوچک با جمعیت اندک که علاوه بر تقدیم بیش از ۳۰ شهید و ده‌ها جانباز و آزاده ده‌ها و بلکه صدها کارشناس و متخصص و پزشک و مهندس و نخبه عالیرتبه از جمله نماینده مجلس؛ استاندار و معاون وزیر و فرماندار و ….. در دل خود تربیت کرده است.

اما موضوع گزارش امروز ما در خصوص پاسداشت جنگل و منابع طبیعی است که مردم روستای ده‌برآفتاب در این وانفسای آتش‌سوزی جنگل‌ها به خوبی از جنگل و درختان بلوط محافظت کرده‌‌اند.

وارد روستا که می‌شویم در دو طرف جاده درختان بلوط ایستاده و پابرجا به هر رهگذری خوشامدگویی می‌کنند و تقریبا در هر مکانی که از روستای ده‌برآفتاب پای بگذاری از گلزار شهدا گرفته تا آرامستان و مدرسه و شرکت تعاونی و مسجد و خانه‌های مردم عضو و یک پای ثابت همه این اماکن درختان بلوط است.

قبل از هر چیز وارد گلزار شهدای روستا می‌شویم تا ادای احترامی به ۳۰ شهید گلگون کفن روستای ده‌برآفتاب داشته باشیم شهدایی شاخص همچون عبدالحسین ولی‌پور و رحمت‌الله احمدی و شهید غریبی و سایر شهدا که به مانند ستاره‌ای در سپهر شهرستان بویراحمد و کل استان کهگیلویه و بویراحمد می‌درخشند.

در همین حین که مشغول زیارت گلزار شهدای ده‌برآفتاب بودیم پیرمردی خوشرو که صبح زود برای تیمار باغ خود در اطراف گلزار شهدا حضور داشت هم صحبت ما شد و از شهدای ده‌برآفتاب گفت از جوانانی که در دوره خود الگو و نمونه‌ای برای مردم روستا بودند و رفتار و کردار خدایی و ولایی داشتند.

آقای حسینی می‌گوید: اگر امروز مردم ده‌برآفتاب عزت‌مندانه زندگی می‌کنند و رفتار و کردار آن‌ها مومنانه است همه به واسطه نعمت شهیدان گلگون کفنی است که مایه فخر و مباهات مردم روستا هستند.

وی در پاسخ به این سوال که چرا در ده‌برآفتاب مردم کمتر درختان را قطع می‌کنند و با جنگل و طبیعت و مرتع رابطه دوستانه دارند این گونه می‌گوید که جد اندر جد و نسل به نسل ما ده‌ برآفتابی‌ها با طبیعت چنین رفتار کرده‌ایم البته جوانان امروزی هیچ گاه مانند نسل گذشته نمی‌شوند اما همین که امروز و در دوره‌ای که همه خواهان ریشه‌کنی جنگل و طبیعت هستند جوانان ده ‌برآفتابی رحم و مروت بیشتری نسبت به جنگل، درخت و بلوط دارند خود جای بسی شکرگذاری است.

بعد از زیارت گلزار شهدای ده‌برآفتاب به روستا می‌رویم و و در یک روز گرم تابستان آن چه که موجب نوازش تن و روحمان می‌شود درختان سرسبز و خنکای سایه درختان بلوط است که روج و جانمان را در برابر گرما نوازش می‌دهد.

مثل همیشه قدیمی‌های روستا در کنار هم صمیمانه روی صندلی‌هایی که توسط دهیاری در پیاده‌روها نصب شده نشسته‌‌اند و با روی خوش به ما خوش‌آمد می‌گویند.

آقای منصورزاده از قدیمی‌های ده‌برآفتاب همکلام ما می‌شود و از قدیم می‌گوید که مردم اعتقاد بیشتری به هر سبزی و درخت داشتند و همین موجب شده بود که کمتر به درختان و جنگل‌ها آسیب برسانند.

از روزهای سختی می‌گفت که مردم از این درختان بلوط و میوه آن به عنوان تنها امید خود برای تغذیه استفاده می‌کردند و نان بلوط یا همان «کلگ» سال‌های سال قوت غالب پدران و نیاکان آن‌ها بوده است.

کمی آن سو جمع برخی بزرگان روستا جمع است و آن‌ها نیز متفق‌القول هستند که باید جنگل‌های زاگرس حفظ شود هر چند تاکنون کوتاهی ‌هایی صورت گرفته اما باید از هم اکنون همه دست در دست هم برای حفظ این میراث همیشگی تلاش کنند.

با خانم‌های قدیمی روستا نیز همکلام می‌شویم آن‌ها هر بنه از درخت بلوط را مثل جوانان خود می‌دانند و می‌گویند به نظر شما چه تفاوتی میان یک جوان و یک انسان و درخت وجود دارد همه جاندار خدا هستیم و باید به یکدیگر احترام بگذاریم.

او می‌گوید: مردم ده‌برآفتاب که مردمی شهید داده و ایثارگر هستند سعی کرده‌ا‌ند در برابر هر آفریده خداوند بنا به وصیت شهیدان احساس مسوولیت کنند خداوند در روز قیامت از درختان و جنگل‌ها سوال می‌کند و باید فردای قیامت جوابگو باشیم.

کمی جلوتر که می‌رویم سوژه جالبی پیدا می‌کنیم آن جا که یکی از اهالی ده‌برآفتاب مشغول ساختن منزل مسکونی در گرمای تابستان است.

کمی جلوتر می‌رویم و متوجه می‌شویم که در محوطه زمینی که مشغول ساخت منزل است درختان بلوط قطع نشده‌‌اند و در بهترین نقطه زمین که می‌توان نقشه‌ای بهتر و بزرگتر اجرا کرد درختی وجود دارد که به احترام وجود این درخت در محوطه ساخت و سازی صورت نگرفته است.

سوال می‌کنیم که آیا درخت بلوط در مجاورت ساختمان مزاحمتی ایجاد نمی‌کند که می‌گوید: برکت خانه آینده من به همین درختان بلوط است و اگر روزی بخواهم در کنار جاده مغازه‌ای احداث کنم هرگز درخت بلوط کنونی را قطع نخواهم کرد.

به گزارش فارس؛ این حرمت و احترامی که مردم روستای ده‌برآفتاب برای درختان بلوط قائل هستند در کمتر جایی از ایران و محدوده زاگرس دیده می‌شود روستایی که در هر حیاط خانه‌ای یک یا دو بلوط ۲۰۰ تا ۳۰۰ و یا شاید ۵۰۰ ساله و بیشتر دیده می‌شود و مردم در کنار درختان ثمری، بلوط را هم به عنوان برکت خانه در کنار خود جای داده‌ا‌ند و به راستی اینجا خانه و زادگاه همیشگی درختان بلوط در ایران است.

روستای ده‌برآفتاب و مردمان آن نشان داده‌اند که در هنگام تجاوز دشمن به خاک کشور از همه آماده‌تر و سلحشورتر پای در رکاب و دست به اسلحه به مصاف دشمن می‌روند و از جوان ۲۰ ساله تا پیرمرد ۶۵ ساله برای خدمت به کشور از جان خود می‌گذرند.

آن‌ها در حالی که به شدت نیازمند به زمین زراعی و توسعه باغات برای امرار معاش هستند اما هرگز به خود اجازه نمی‌دهند جنگل بلوط را قطع کنند و به همین دلیل است که باید ده‌برآفتاب را الگویی برای همه زاگرس‌نشینان دانست در روزگاری که زاگرس در آتش می‌سوزد اینجا امن‌ترین خانه بلوط است که تاکنون مسوولان برای معرفی این روستا و مردم مهربان و طبیعت دوست آن اقدامی نکرده‌اند

انتهای پیام/