یادداشت سیاسی_بقلم عظیم بنام زین پس روحانی را اصلاح طلب ننامیم/ نگذارید اصلاح طلبی قربانی واژه ی “هزار تعریف” اعتدال شود

عظیم بنام/ریواس جنوب
دوران ریاست جهوری حسن روحانی بدون تردید برای اصلاح طلبان واقعی یکی از مرددترین و از زوایایی تلخ ترین دوران به حساب می آید.
دورانی که نمی شود ایستاد نمی شود دوید،نمی شود سکوت کرد نمی شود حرف زد، نمی شود دفاع کرد،نمی شود محکوم کرد،فقط باید منتظر ماند تا آنچه رخ داد اگر باب میل بود،بچسبیم به آن و نگذاریم ازدست رود و اگر باب میل نبود بگوییم دنبال باب میل شدنش نبودیم.
روحانی با تمام اتفاقات زمینی و آسمانی وارد میدان سیاست شد و حالا یک تنه با قدرت مدیریت خود تمام افراد را بسمت خود می کشد.
حقیر تا جاییکه یاد دارم در ادبیات سیاسی ایران یا بحث چپ وراست بود یا اصلاح طلبی و اصولگرایی و چیزی به اسم اعتدال نشنیدم.
واژه ای که حسن روحانی از آن استفاده برد اختراع خودش بود که بعدا معلوم شد چه برنامه هایی داشت با این واژه مبهم اعتدال.

در این بازی حسن روحانی، بنظر می رسد او هیچ بدهی به دنیای اصلاح طلبان ندارد چرا که از همان اول گفته بود من اعتدالگرا هستم و این اصلاح طلبان بودند که گول ژست های اصلاح طلبانه او را خوردند،بنابراین روحانی زرنگ بود و نه بدهکار.
گرچه از اول احساس شد روحانی اصلاحات گم شده در ۸۸را زنده کرد اما حالا معلوم شد که جریان،مرام،تفکر و سبک اصلاح طلبی ضربه دیده است.

گفتمان اصلاح طلبی تا قبل از روحانی برشفافیت،شجاعت،صداقت و مردانگی استوار بود اما اینک کسانی به اسم اصلاح طلبی در سمت ها گماشته شده اند که خودشان نیز فردای سیاسی خود را نمی دانند.

اما امروز و بخصوص بعد از رای قاطع نمایندگان به ظاهر اصلاح طلب مجلس به وزاری کاملا نشناخته روحانی و آنهم در شرایطی که اندک اصلاح طلبان شناسنامه دار کابینه کمترین رای ممکن را آورده اند،زمان آن رسیده است که اصلاح طلبان واقعی تکلیف خود را با روحانی مشخص کنند تا مبادا مانند اصولگرایان، بر خلاف اخلاق در پایان اقتدارشان از رئیسشان تبری بجویند.
در کنار سیاست با تدبیر روحانی در جذب رای اصلاح طلبان با ظاهری اصلاح طلبانه،نباید از سران اصلاحات که براحتی فریب این شرایط را خورده اند بگذریم.
راس هرم هایی که خود را نماد اصلاحات می دانند اما با زد و بندهای سیاسی خود جهت منافع شخصی، موجب می شوند تا اصلاح طلب ترین وزیر پیشنهادی کمترین رای را نسبت به افراد دوگانه بیاورد.
چه اصلاح طلبی فکر می کرد که چنین کابینه ای که بسیاری از اعضای آن را عوام که هیچ شاید بعضی از خواص هم نشناسند معرفی شود.
حالا که معرفی شدند،چه اصلاح طلبی فکر میکرد که این افراد برای اولین بار با این قاطعیت رای اعتماد بگیرند.
چه اصلاح طلبی فکر میکرد وزیر نیروی اصلاحاتی رای نیاورد.
چه اصلاح طلبی فکر میکرد که برای مثال آخوندی و حجتی اصلاح طلب تر نسبت به بقیه، در مجلس اصولگرای قبل رای بالاتری نسبت به این مجلس بیاورد.
به هر حال امیدواریم بزرگان اصلاحات در استانهای مختلف به خود بیایند و‌نگذارند اصلاح طلبی قربانی واژه هزار تعریف اعتدال شود و منافع شخصی ارجح شود به منافع عمومی.