روحانیون این مطلب را بخوانند! سخنرانی های شما ملال آور است/آیت الله ملک حسینی را الگوی خود قرار دهید

منبرها از جمله مهمترین و بهترین مکان ها برای تاثیرگذاری و ارائه ی واقعیت ها به مردم هستند اما متاسفانه امروزه برای اغلب مردم تکراری و خسته کننده به نظر می رسند.

تریبون به دست های امروزی چنان غرق در صحبت کردن می شوند که فقط و فقط خودشان را می بینند و به پای منبر نشینان توجهی ندارند.

البته نباید از سخنرانی های جذاب برخی از سخنرانان نیز چشم پوشی کرد اما برخی دیگر که عمدتا از قشر روحانی هستند تا جایی تمایل به صحبت کردن دارند که تلاش و رایزنی می کنند که علاوه بر منبرهای همیشگی خود دیگر منبرها را نیز تصاحب کنند.

آنها از آنجایی که مخاطب خود را نمی شناسند و سخنان خود را طبق نیاز، خواسته و روحیات آنها تطبیق نمی دهند به خستگی مردم می افزایند.
این سخنرانان در اثر عدم مخاطب شناسی در منبرها به سخنانی می پردازند که به هیچ وجه نه تنها مفید نیستند بلکه خسته کننده، کسل کننده،بدون هیجان، خواب آور، تکراری و ملال اور است.
از قبر و بهشت و جهنم برای دانش آموز ابتدایی چنان می گویند که گویی ذهن این دانش آموزان قبر و بهشت و جهنم را کاملا می شناسد و قدرت تحلیلش را دارند.
شما که راوی سخنان پیامبران و ائمه اطهار هستید چرا اعتقادات آنان را رعایت نمی کنید؟
مگر نه امام علی علیه السلام بود که در جنگ صفین مردم را به دو دسته تقسیم کرد و گفت می خواهم برای هر گروه متناسب با ظرفیت خودشان سخن بگویم!!

تعجب است که چرا این سخنرانان به کمرهای خمیده ی پیشکسوتان و پاهای خسته و به اجبار کشیده مردم هنگام طولانی کردن نطق خود توجه نمی کنند یا از زاویه ای دیگر شاید هم توجه کنند ولی برایشان اهمیتی نداشته باشد.

روحانیون سخنران باید ظرفیت افرادی که پای منبر نشستند را به خوبی درک کنند و برای پیرمردی که به عشق مراسم و یا جلسه ای حضور پیدا می کنند ساعت ها صحبت های تکراری نکنند که مردم زده شوند و جسم آنها نیز یاری گرشان نباشد!

ممکن است توجیه کنند که هرکس کمرش خمیده شده یا زانوهایش درد دارد جلسه را ترک کند اما سخنرانان بابد بدانند که در فرهنگی که ما داریم همواره احترام گوینده برای شنونده محترم بوده و هست و این انتظار و رفتار باید متقابلا نیز رعایت گردد.

از طرفی دیگر برخی از این سخنرانان گویا برایشان حلاجی شده هست که حتما در ابتدای سخنرانی چنان حرف های تکراری بزنند که مقدماتشان تا رسیدن به شروع اصل سخنرانی به اندازه کل زمان سخنرانی یک دانشمند طول می کشد.
تاسف بارتر زمان پایانی صحبت آنها است که برای ختم گفته های خود طوری دعاهای پایانی را ادامه می دهند که گاها یک دعا را چند بار تکرار می کنند و به مخاطب القا می کنند که گویی یک مسابقه بین سخنرانان در کمیت دعاهای پایانیست و هر کس تلاش می کنند تا رقم دعاهای خود را افزایش دهد.

حال سخنرانان و بخصوص سخنرانان همیشگی تریبون ها باید حضرت آیت الله ملک حسینی، نماینده ولی فقیه در استان کهگیلویه و بویراحمد را الگوی خود قرار دهند و سعی کنند به مطالب روز و متناسب با منبرنشینان و مخاطبان صحبت کنند!
اظهارات آیت الله ملک حسینی برای همه مردم و جناح ها آنقدر جذاب و شنیدنی است که حتی کسانیکه پای منبر روحانیون نیز هیچگاه ننشستند، پای این منبر و حتی گیرنده های خود میخکوب می شوند و با دقت گوش می دهند!
در شرایطی که برخی از سخنرانان اگر کسی از پای منبر آنها برخیزد ناراحت می شوند و در صورت آشنا بودن گاها کار به گلایه هم می کشد و این موجب می شود که خود به خود برخی از مردم مجبور به نشستن اجباری در مجالس بشوند اما چشمان خیره به تلویزیون هنگام سخنرانی آیت الله ملک حسینی تایید کننده ی دقت و اهمیت در انتخاب مطالب سخنرانان دارد.

آیت الله در حالیکه با اعلام قبلی به مردم مبنی بر داشتن سخنرانی طولانی و آماده‌ کردن ذهن آنها (مانند روز عاشورا و عید سعید فطر) وقتی به پشت تریبون می رود، بدون کوچکترین لغزش و وقفه به مسائل روز، غیر تکراری، عامه پسند و عمدتا اجتماعی می پردازد و حتی دعاهای پایانی خود را هم مرتبط با عنوان سخنرانی انتخاب می کند.

می طلبد تریبون به دستان که غالب جلسات را نیز اشغال کردند تنها مطالعه خود را به فن بیان مختص ندهند و با درک شرایط مردم به بیان مسائل اجتماعی با در نظر گرفتن وقت و احساسات مردم بپردازند.
عظیم بنام