در حاشیه اظهارات اخیر رئیس 12 ساله‌ی دانشگاه علوم پزشکی شیراز؛ سرّ این عشق چیست؟! شاید پای مدل شیرازی «مِدوِدف» در میان است!

فصل‌ها می‌آیند و می‌روند؛ این «ایمانیه» است که می‌ماند!

به گزارش ریواس جنوب، «محمدهادی ایمانیه» مدیر کارکُشته‌ای است که از دولت اول محمود احمدی‌نژاد بر کرسی ارشد داشگاه علوم پزشکی شیراز تکیه زده و در باد و باران‌های سیاسی ۱۲ سال اخیر کشور، صندلی او از جمله معدود صندلی‌هایی بوده که از هرگونه گزندی مصون مانده است.

۴ ساله‌ی سوم حضور ایمانیه در قدرت، با حواشی و انتقادات شدیدتر مخالفان سیاسی‌اش همراه شد. ایمانیه اما همچنان پابرجا ماند.

در نیمه دوم دولت یازدهم و همزمان با استانداری «سید محمدعلی افشانی» موج جدید فشارهای پیدا و پنهانی برای تغییر رئیس دانشگاه علوم پزشکی شیراز بر نماینده دولت در استان وارد می‌آمد اما افشانی که در اغلب تصمیمات‌اش مستقل و مستحکم می‌نمود گویا در این یک قلم عاجز ماند؛

هرچند افشانی در محافل عمومی عملکرد خوب ایمانیه را دلیل بقایش در دولت تدبیر و امید عنوان می‌کرد اما برخی از نزدیکان استاندار وقت فارس در محافل غیررسمی از اقرار وی به اتصال ایمانیه به مراکز قدرت سخن می‌راندند.

از قضا گویا سومین استاندار فارس در دولت تدبیر و امید نیز دل‌اش به دل‌کندن ایمانیه از ریاست، رضایت نمی‌دهد! البته بنا بر ادعای خود ایمانیه، «اسماعیل تبادار» نیز تغییر رئیس دانشگاه علوم پزشکی را در شرایط کنونی به صلاح نمی‌داند.

دکتر محمدهادی ایمانیه – رئیس دانشگاه علوم پزشکی شیراز

سرّ این عشق لایزال چیست؟

آنچه بر روی پرده‌ها عیان است اظهارات دورادور موافقان و مخالفان اوست؛ موافقان او راز ماندگاری‌اش را به عملکرد خوب در سَوای جنجال‌های سیاسی گره می‌زنند و در سوی مقابل، مخالفان او نزدیکی‌اش را به نهادها و دستگاه‌های قدرت پشتوانه‌ی ماندگاری‌اش در این پُست قلمداد می‌کنند. آن وسط هم عده‌ای مسأله را به بی‌برنامه‌گی و ضعف دولت در تقسیم قدرت نسبت می‌دهند.

با این حال بعید است مصونیت ایمانیه از گزندهای ۱۲ فصل گرم و سرد، رازِ پشت پرده‌ای نداشته باشد؛ شاید این نوشته مجال خوبی برای بررسی این راز نیست اما آنچه باعث تعجب شد اظهارات اخیر خود ایمانیه است.

رئیس دانشگاه علوم پزشکی شیراز اخیراً از ماجرای استعفای شفاهی خود به وزیر بهداشت و مقاومت او پرده برداشته تا معلوم شود وزیر نیز از دلسوختگان اوست؛

محمد هادی ایمانیه امروز سه‌شنبه نیز گفته که «قبل از سفر حج از وزیر اجازه گرفتم که بروم. وزیر هم قصد ماندن نداشت ولی پس از رأی اعتمادِ خوب مجلس به وزیر من در سفر حج بودم و زمانی‌که برگشتم گروهی برای خودشان برنامه‌ریزی کردند. من در جلسه‌ی یک ساعته با وزیر بر استعفایم اصرار کردم و در نهایت موافقت هم شد اما موضوعی که هست، نباید کسی بیاید که باعث پس‌رفت وضعیت دانشگاه شود چرا که پیشرفت‌های امروز حاصل زحمت‌های حدود ۳۰ هزار نفر پرسنل و استاد است.»

در اینکه ایمانیه مانند هر مدیر دیگری در طول دوران کوتاه و بلند مسئولیت خود دارای نقاط ضعف و قوتی است تردیدی نیست و یقیناً نمی‌توان بدون بررسی شاخص‌های مختلف و البته با در نظر گرفتن جوانب سیاسی و اجتماعی، عملکرد او را به ترازو گذاشت؛ اما احساس مالکیت یک شخص بر یک دستگاه عریض و طویل جای تعجب و بلکه نگرانی دارد.

ایمانیه خود مدعی است که همگان با کناره‌گیری‌اش مخالف هستند و با وجود برخی تحلیل‌ها، همه جریان‌ها را در مدیریت دانشگاه علوم پزشکی در کنار خود داشته است. ممکن است چنین هم باشد اما چه اتفاقی می‌افتد که یک مدیر حتی با فرض خداحافظی‌اش از این صندلی ۱۲ ساله، برای جایگزین احتمالی خود نیز صاحب‌اختیار می‌شود؟

ایمانیه شرط وزیر را برای موافقت با استعفای‌اش، تعیین گزینه جایگزینی از سوی خود ایمانیه اعلام کرده است؛ با فرض صحت این روایت، چنین شرطی به‌حتم یا نشانی از ضعف وزیر بهداشت و استاندار فارس در انتخاب و انتصاب مدیران است و یا حتی می‌تواند نوعی از تلاش رئیس پایدار دانشگاه علوم پزشکی برای تدوام ریاست‌اش با نام «مِدوِدِف»ی دیگر در نظر آید.

هر چه هست، این حکایت خوشایندی نیست.

انتهای پیام/ سجاد بنام