یادداشت/عظیم بنام لزوم بازنگری در بعضی از رسومات در کهگیلویه و بویراحمد

ریواس جنوب،عظیم بنام/
هر چه که از زمان می گذرد جمله “یاد روزگار قدیم بخیر”، بیشتر شنیده می شود.
بعضی از خصلت هایی که باید با خود از گذشته به آینده می بردیم را حذف کردیم و آنهایی را که باید حفظ می کردیم، در گذشته دفن کردیم و از قضا تغییراتی بوجود آوردیم که در نوع خود جای بحث دارد؛
در قدیم اینکه هر شب در خانه ی یکی از اقوام و یا همسایگان جمع شدن و در یک فضای دوستانه و برادرانه باهم به گپ و گفت نشستن، امری رایج و پسندیده بود اما امروزه دیگر از نشستن های صمیمانه خبری نیست و اگر گاها هم دیداری باشد یا از سر اجبار است یا آنقدر تشریفات اضافی صورت میگیرد که رنگ مهمانی به خود می گیرد.
یکی از مواقعی که فرصت برای دیدار با همنوعان به وجود می آید زمانیست که فردی به سفرهای زیارتی مشرف می شود و در برگشت از سفر، مردم به دیدار او می روند.
در اینکه چنین سفرهای زیارتی خوب است و برای خود فرد و حفظ فرهنگ احترام به مقدسات مفید است، شکی نیست، اما آداب ماقبل و مابعدی که به این واسطه شکل می گیرد، بسیار جای تامل دارد.

یکی از اقدامات تامل برانگیز در این شرایط، لشکر کشی است که معمولا هر طایفه و فامیل انجام می دهد تا با تعداد افراد بیشتری به این مراسمات بروند که به زعم خود با این تعداد افراد در واقع معرفت خود را بیشتر نشان بدهند، اما با گرفتن آماری مشخص می شود که هم برای میهمانان و هم برای افرادی که بعنوان میزبان هستند، این وضعیت چندان چنگی به دلشان نمی زند، چون گاها اتفاق می افتد که افرادی اجبارا و یا از روی چشم و هم چشمی و با چهره ای عبوس در این دیدار حضور پیدا می کنند.
برای اغلب میزبانان نا همخوانی مکان و تعداد میهمانان با توجه به آمار بالای افراد شرکت کننده در این مراسمات، معمولا شرمندگی خود را به دنبال دارد.

در این شرایط افراد بی بضاعتی هم وجود دارند که عاشق رفتن به اماکن متبرکه هستند اما چون تمکن مالی برای میزبانی برگشت را ندارند مجبورا علی رغم میل باطنی قید چنین سفری را می زنند.

در اینکه بجا آوردن صله رحم امری پسندیده و سفارش شده است، ابهامی نیست اما جا دارد نهادهای فرهنگی بویژه ائمه جمعه برای افراد بی بضاعتی که فقط عشق این سفرها را دارند و بدلایل مختلفی از جمله نداشتن تمکن مالی،نبود نیروی انسانی جهت پذیرایی و استقبال ، نداشتن مکان مناسب برای نشستن میهمانان از انجام این سفرها خودداری می کنند، زمینه بازنگری در این رسم را فراهم کنند و جنبه انسانی و اسلامی و اخلاقی یک سفر زیارتی را همانا دوری از تکلف و تظاهر است متذکر شوند و در نهادینه سازی آن بکوشند.