- کد خبر : 190391
چاپ این مطلب «ریواس»
مدیران ترسو از کدام کارمند می ترسند؟ چرا کارکنان خوب تنزیل و کارکنان بد ترفیع می‌گیرند؟
پایگاه خبری-تحلیلی ریواس جنوب (rivasjonoob.ir)/
ریواس جنوب/ یادداشت تحلیلی از لیزر رایان
کسانی که دچار ترس هستند معمولا دور و بر خود را با آدم‌های مثل خودشان پر می‌کنند.
البته منطق اقتصادی ایجاب می‌کند که نه تنها برای جایگاه‌های مدیریتی، بلکه برای همه جایگاه‌ها، شایسته‌ترین گزینه را انتخاب کنید.
اما گاهی سازمان‌ها خلاف این منطق عمل می‌کنند.
بزرگ‌ترین ترس مدیران ترسو چیست؟
آنها از این‌که کسب و کارشان شکست بخورد نمی‌ترسند چون به راحتی می‌توانند شکست را توجیه کنند یا بهانه‌تراشی کنند.
می‌توانند بگویند:
«تقصیر هیات مدیره بود، پرسنل مقصر هستند یا شرایط اقتصادی باعث شکست مان شد.»
هر بهانه‌ای می‌توانند بیاورند.
اما آنها یک ترس بزرگ‌تر دارند.
بزرگ‌ترین ترس آنها این است که از طرف یکی از کارکنان‌شان به چالش کشیده شوند یا دست‌شان جلوی کارکنان رو شود. حس خودخواهی در آنها غالب است.
در سازمانهای مبتنی بر ترس، کارکنان بی‌کفایت به جایگاه‌های مهم راه پیدا می‌کنند چون این افراد نمی‌توانند مدیر را به چالش بکشند، پس تهدید محسوب نمی‌شوند.
در یک محیط کاری مسموم، بهترین کاری که می‌توانی انجام دهی این است که تهدید به حساب نیایی. انگار این یکی از مهم‌ترین شرایط حفظ جایگاه یا ارتقاء این است.
اگر به محیط‌های مبتنی بر ترس دقت کنی، می‌بینی که اعضای ارشد، ظاهرا به موفقیت کسب‌وکار اهمیت می‌دهند، چون دائما درباره‌اش حرف می‌زنند!
اما در عمل، تنها چیزی که برای‌شان مهم است، حفظ جایگاه قدرتشان است.
آنها ترجیح می‌دهند سازمان به خاک سیاه بنشیند، اما هرگز به اشتباهات یا نارسایی‌های خود اعتراف نکنند.
در شرکت‌‌ها یا سازمان هایی که دارای فرهنگ سالم هستند، افراد درباره‌ی مشکلات مذاکره می‌کنند.
مدیران می‌دانند که کارکنان هوشمند، قرار نیست همیشه با آنها موافقت کنند.
اختلاف نظر یک امر طبیعی است و ممکن است هنگام تصمیم‌‌گیری‌های مهم مدیریتی، بعضی از کارکنان با آنها مخالفت کنند اما این مدیران، هرگز راه مذاکره را نمی‌بندند.
آنها کسی را به خاطر اظهار نظر مخالف، سرزنش نمی‌کنند چون می‌دانند یک مذاکره‌ی سالم و سازنده، به نفع سازمان و به ضرر رقیبان‌شان است.
اما در سازمانهای ناسالم، هیچ مذاکره‌ای صورت نمی‌گیرد.
هیچ اختلاف نظری وجود ندارد.
اگر اطاعت نکنید، یا تنزیل داده می شوید یا اخراج می‌شوید و وقتی احساس می‌کنید طاقت‌تان تمام شده و دیگر نمی‌توانید شرایط نا به سامان را تحمل کنید، به ناچار سازمان را ترک می‌کنید.
* نویسنده برجسته در حوزه منابع انسانی
