یادداشت شهروند لنده ای؛ نمایی زشت بر فرهنگی کهن

ریواس جنوب/آیت سعیدی

واژه فرهنگ هرچند بسیار متداول و گسترده بر سر زبان ها جاری است، اما آنطور که باید و شاید در عمل مورد توجه قرار نگرفته است. فرهنگ عبور و مرور( فرهنگ ترافیک)، بخصوص در شهرها، قدمتی همپای شکل گیری شهرنشینی دارد؛ هر چند متاسفانه در نگاه مردم عادی این عبارت فقط در مورد وسایل نقلیه موتوری بکار گرفته می شود.

لنده سرزمینی با قدمت چند صد ساله، مردمانی آرام، خوش مشرب، مبادی آداب و دارای رسوم پسندیده که به این صفات در کل استان و بلکه استان های همجوار موصوف هستند، اما متاسفانه در اولین برخوردِ هر بیننده حساس، پدیده زشتِ عدم توجه به فرهنگ عبور و مرور؛ بخصوص برای عابر پیاده در این شهر جلوه خواهد کرد و ذهنیتی منفی نسبت به شهروندان فهیم آن در ذهنش شکل خواهد گرفت. جای بسی تاسف و تاثر خواهد بود که چرا مردم این دیار که روزگاری در مقام طنز و شوخیِ توام با جدیت، ساکنان یکی از مناطق همجوار را بابت همین پدیده زشت، مورد شماتت و سرزنش قرار می دادند، اکنون خود دچار چنین آفت و آسیبی شده اند. با کمی دقت و تمرکز علت این پدیده زشت و در مواردی خطرناک را می توان فهمید.

“عدم رعایت حریم پیاده رو” در این شهر، عابر پیاده را محبور به عبور از مسیر غیر مجاز کوچه و خیابان نموده و به دنبال آن وسایل نقلیه نیز سردرگم و مجبور به آلودگی صوتی، توقف های نابجا و دردسرهای دیگر خواهند بود. بعد از سه دهه استقرار نظام اداری و مهندسیِ شهری(شهرداری) در این شهر، عملکرد قابل توجه، بخصوص در حوزه مبلمان شهری، زیبا سازی محلات، تعریض و اصلاح معابر و دیگر فاکتورها که مبیّن توسعه شهری باشد، به چشم نمی آید و بیشتر در گذشته باقی مانده است.

مستند به اظهارات برخی ساکنین(مشخصاً افرادی که مشغول ساخت و ساز بودند یا به تازگی کار ساخت و ساز آنها به پایان رسیده است)، شهرداری نه تنها شرایط عبور و مرور را تسهیل ننموده، بلکه بطور ضمنی و غیر مستقیم با فروش حریم پیاده روها توسط مالکین همراهی نموده یا به تعبیر دیگر سکوت نموده است(البته همانطور که در ابتدای این قسمت از متن گفته شد سندیت این نکته می تواند محل تردید باشد و نویسنده متن ادعای صحت و قطعیت آن را ندارد). گویا شهرداری به عنوان نهاد متولی مدیریت امور شهری و شاید خدای ناخواسته کارشناسان این شهر، تعریف درستی از معابر، کوچه، خیابان، اصول شهرسازی و حقوق شهروندی ندارند و شاید بدتر از آن، عوامل مرتبط، آگاهی کافی از اهمیت، ضرورت و فلسفه وجودی آنها نداشته باشند.

احتمالاً عوامل مرتبط با موضوع، متوجه فلسفه و دلیل تفاوت در عرض کوچه و خیابانها نبوده اند یا شاید خدای ناخواسته برایشان اهمیتی نداشته است( هر کوچه یا خیابان بسته به حجم و میزان رفت و آمدِ وسایل نقلیه و عابران پیاده، برایش عرض متناسب تعریف می کنند و تدارک می بینند، بنابراین عرض معبر با میزان رفت و آمد آن ارتباط مستقیم دارد). بدتر آنکه برای زیباسازی شهر، وسط این معابرِ کم عرض، درخت کاشته شده که رفت و آمد را به مراتب سخت تر و دشوارتر می نماید. از این بدتر و سخت تر اینکه، مسیرهای پیاده رو توسط کسبه و دستفروشان اگر نگوییم صددرصد، اما تا ۸۰ درصد مسدود شده اند و برای جلوگیری از این سد معبر، هیچ وقت حتی در حد توصیه عمل نشده است( برای تردد معلولین و افراد ناتوان نیز مسیری تعبیه نگردیده البته این موضوع از کلان جامعه تبعیت می کند). متاسفانه فرصت پیگیری و پرسش مستقیم از عوامل شهرداری فراهم نشد و حق پاسخگویی مستدل و متقن توسط عوامل و کارکنان محترم شهرداری محفوظ است امید آن که، کارکنان و عوامل محترم شهرداری دلایل قانع کننده و راضی کننده خواهند داشت.

گرچه به زعم نگارنده این متن، جبران و اصلاح این امر مستلزم میلیاردها تومان هزینه مادی و چندین برابر اتلاف وقت و هزینه های معنوی است( لازم به یادآوری است که شواهد نشان می دهد اتفاقات فقط مربوط به مدیریت فعلی شهری لنده نبوده بلکه در ادوار مختلف اتفاق افتاده است).

آیت سعیدی شهروند لنده