- کد خبر : 196984
چاپ این مطلب «ریواس»
ویلانشینان خوش‌نشینی که هم برای شهر دردسرند و هم برای روستا/ آرد یارانه‌ای باید به دست مستحقین برسد
پایگاه خبری-تحلیلی ریواس جنوب (rivasjonoob.ir)/
ویلانشینان خوش‌نشینی که هم برای شهر دردسرند و هم برای روستا/ آرد یارانه‌ای باید به دست مستحقین برسد
ریواس جنوب/ «شُلشُلی» پایان هفته ویلانشینان خوش‌نشین و شهرنشین که روستا را فقط برای تفریح چند روزه در طول سال می‌خواهند موجب شده تا این افراد خاص به دنبال دریافت سهمیه آرد یارانه‌ای روستایی باشند و یا حق آن روستانشین واقعی خاک خورده و زجردیده را بخورند یا به کمک رسانه‌ها اعتراض کنند و در روند توزیع این آرد ارزان اخلال ایجاد کنند.
به گزارش ریواس جنوب، دولت در طول سال بیش از ۱۲۰ هزار میلیارد تومان! برای تامین آرد مردم، یارانه می‌دهد تا هر کیسه آرد با قیمت‌های فعلی به دست مردم و نانوایان برسد.
تفاوت قیمت هر کیسه آرد آزاد با آرد دولتی موجب شده که رانت و فساد در توزیع این کالای پرمصرف همواره یکی از دغدغه‌های مدیران و رسانه‌ها باشد.
در شهر و روستاهای دارای نانوایی، آرد خبازی توزیع به نانوایان داده می‌شود و در روستاها و مناطق عشایری نیز آرد غیرخبازی بر اساس سهمیه‌های مشخص توزیع می‌شود.
طرح هوشمندسازی آرد و نان، میزان انحراف و عرضه خارج از شبکه آرد در نانوایی‌ها را به حداقل رسانده و طبق بررسی‌های انجام شده در روستاها و مناطق عشایری نیز طبق روال معمول، و بر اساس سرانه هر فرد حدود ۷ کیلوگرم می‌توان گفتکه آرد به دست مردم می‌رسد هرچند هیچ سیستم و فرایندی بدون عیب و انحراف نیست.
در حوزه روستاهایی که نانوایی ندارند، متولی توزیع آرد شبکه‌های تعاون روستایی هستند؛ برای راستی‌آزمایی، حدود ساعت ۱۴، بدون هماهنگی به دفتر کار مدیرکل تعاون روستایی استان رفتیم و خواستار مشاهده لیست افرادی شدیم که در روستاهای بویراحمد، سهمیه آرد دریافت می‌کنند.
هر چند زمان اندکی به پایان وقت اداری بود اما مسئول اتحادیه در اتاق کارش نبود و با تماس آقای مدیرکل به محل کار برمی‌گردد و لیستی بلند بالا با چندین پرونده قطور را به کمک همکارانش به اتاق مدیرکل می‌آورد و او نیز آنها را در اختیار خبرنگار ما قرار می‌دهد.
فرم‌های مخصوصی که اسامی افراد با همه مشخصات از جمله شماره تلفن، میزان سهمیه و میزان آرد دریافتی با امضا و اثر انگشت و تایید چندین ناظر و اداره بالادستی، کاملا ثبت بود؛ تماس‌های تصادفی با برخی از اسامی درج شده در لیست نشان می‌داد که انحراف سازمان‌یافته یا قابل توجهی در توزیع این بخش از آردها نبود.
طبیعی است که همواره افرادی هستند که چه مستحق و چه غیرمستحق به سفارش و معرفی این مسئول و آن مسئول ممکن است یک یا دو کیسه آرد تحویل گرفته باشد و مواردی از این دست اما سهمیه آرد روستاهای فاقد نانوایی حداقل در آن بخشی که ما بررسی کردیم، انحراف حساب‌شده و قابل ذکری نداشت.
این نحوه توزیع در حالی است که همواره در این زمینه هم نارضایتی وجود دارد که پیدا کردن راز آن یکی از سوژه های این گزارش بود.
ریواس جنوب در ادامه این تحقیقات دریافته است که خانوارهای مرفه‌نشینی وجود دارند که روستاها را رها کردند و به شهر آمدند؛ این دسته از افراد در شهرها از سهمیه آرد یارانه‌ای خبازی استفاده می‌کنند اما در طول سال برای تفریح پایان هفته یا ایام تعطیل به روستاهای خود می‌روند و متقاضی دریافت سهمیه آرد روستایی هم هستند.
این خانوارهای خاص، عمدتا در لیست خانه‌های بهداشت روستا و آمارها نیستند و همواره بر درب خانه‌هایشان در روستا، قفل زده است.
آنها در ایام پایانی هفته به ویلای روستایی خود می‌روند و برای «شلشلی و برکو» به دنبال سهمیه آرد یارانه‌ای هستند؛ آنها هرگز فکر نمی‌کنند که این آرد حق فرد دیگری است که شاید گله‌اش را به چرا برده و یا برای درمان بیماری‌اش به دردسر افتاده و یا شایدم توان خرید همین آرد یارانه‌ای ۳۰ هزار تمنی را هم ندارد.
حالا سوال اساسی این است که واقعا سهمیه آرد یارانه‌ای در روستاهایی که نانوایی ندارند، حق چه کسانی است؟ آیا ویلانشینان مرفه که اکنون شهرنشین شدند و برای تفنن و تفریح به روستا می‌آیند ولو اینکه خانه‌ای هم در روستا داشته باشند باید از این آرد ارزان استفاده کنند یا روستانشینانی که سنگر تولید را رها نکردند و خاک و کود روستا را می‌خورند؟
بدون شک پاسخ درست این است که این آرد یارانه‌ای، در اولویت نخست حق روستانشینان واقعی است که در روستا سکونت دارند.
این ویلانشینان خوش‌نشین متقاضی آرد یارانه‌ای، آنقدر پول دارند که برخی رسانه‌ها را اجیر کردند و به کمک آنها فریاد « آی دزد، آی دزد» بزنند و آب را گل‌آلود کنند تا مگر ماهی گیرشان بیاید.
قصد دفاع از عملکرد تعاون روستایی در توزیع آرد روستایی را نداریم که قطعا این کار حساس و گسترده در هزاران روستای کوچک و بزرگ، بدون ایراد نیست اما واقعیت این است که بخش اصلی اعتراضات به توزیع آرد در روستاهای فاقد نانوایی، همین خوش‌نشینان ویلایی هستند چرا که اگر سهمیه آرد روستانشینان واقعی، داده هم نمی‌شود معمولا زبان اعتراض ندارند.
