به بهانه‌ی روز خبرنگار پایت روی پوست موز است!

ریواس/ رحیم بنام

۱۷ مرداد را روز خبرنگار نامیدند، روز تو! اما فقط نامیدند و بس…

گاهی فکر میکنم اگر تو نباشی،مهمترین واقعه روی کره خاکی هیچ است!

نوشتن سخت است؛ آن زمان که دست به قلم می‌بری تا یک رویداد را خبری کنی، آنقدر مینویسی و پاک میکنی، تازه میفهمی که ساعت‌ها گذشته است و در تردید اینکه آیا حق مطلب ادا شده است یا نه، دست به انتشار خبر میزنی و اما اینجا آغاز مصائب توست!

وقتی اخبارت مثبت است، تنها اتفاقی که می‌افتد این است که یک عده قلیلی “فقط” خشنود می‌شوند و عده زیادی بی تفاوت از کنار تو عبور می‌کنند اما اگر ناگزیر از انتشار اخبار منفی باشی، دنیا انگار بر سر تو خراب شده است و چه کسی غیر از تو یارای مقابله با تهدید و تحریم عوامل قدرت را دارد؟

تا وقتی که کارها‌ی خوب یک مسئول را با قلمت تزیین می‌کنی، خبرنگاری شغل توست و وظیفه توست و اگر این کار را نکنی که خبرنگار نیستی، اما وقتی زخم‌های جامعه بر نوک قلم تو جاری می‌شوند و دردمندان جامعه از نوک قلم تو فریاد برمی‌آورند تازه تو می‌شوی مشوش اذهان عمومی، دامن زننده‌ی حس ناامنی و متهم به سوژه‌سازی!

وقتی که میگویی حق من‌ است که برای انعکاس خدمات دولت و نظام حقوق ثابت دریافت کنم، از میزان اثربخشی و تعداد مخاطب تو می‌گویند، اما با کمترین انحراف به حق یا به ناحق از مسیر مورد نظر عوامل قدرت، چنان برخورد می‌کنند که گویی تمام جامعه چشم به راه قلم تو بود و همه متاثر از نوشته تو!

حس کنجکاوی و اشتیاق به روشنگری تو، به سرک کشیدن بیجا تعبیر می‌شود و با اینکه نگاه‌های خشم‌آلود را می‌بینی باز هم جسارت به خرج می‌دهی و می‌روی و تا به ‌آخر می‌مانی و حقیقتاً که طاقت فرساست تحمل این بار سنگین!

مخاطبان تو همواره تو را رصد می‌کنند و تو را و اخبارت را زیر نظر دارند و چه سخت است که دائم در معرض امتحان باشی!

همه اینها را می‌بینیم و وقتی حقوق و مزایا و سنوات تو را هم می‌بینیم حرفی برای گفتن نمی‌ماند آن‌گاه که می‌فهمیم هیچ در این سال‌هایی که خبرنگار بودی نیندوخته‌ای!

براستی پس از سی سال خدمت در یکی از سخت‌ترین مشاغل دنیا، دردهای روحی و روانی بجا مانده از روزهای سخت کار‌ت را با کدامین پشتوانه اقتصادی درمان می‌کنی؟ یا وقتی محکمه‌ای برایت ساختند چه کسی و یا کدام قانون از تو حمایت می‌کند؟

پایت روی پوست موز است!

اما بایست و صادقانه و شجاعانه قلم بزن که جامعه به روشنگری تو محتاج است و روزی خواهد آمد که تو

فارغ از دغدغه‌های مادی و بدون وابستگی اقتصادی، آزادانه قلم خواهی زد و روزی می‌آید که تحولات عمیق اجتماعی از مسیر دستان تو خواهند گذشت!

روزت مبارک…