به قلم فاطمه شریعتی تبار چرا همشهری‌هایم از پل هوایی‌های شهر استفاده نمی‌کنند؟

فاطمه شریعتی‌تبار، در یادداشتی، نگاه متفاوتی به استفاده نکردن شهروندان یاسوجی از پل‌های هوایی داشته است؛ او این موضوع را به زد و بندهای مالیاتی و فساد اقتصادی ربط داده و گفته است اگر هم هدف از نصب این پل‌ها، رفا مردم باشد، مسئولان ما شیوه فرهنگ‌سازی را بلد نیستند.

گوشمان پرشده از توجیهاتِ فرهنگی این مسئله. می‌خواهم این بار به‌جای فرهنگِ مردم به سراغ علت اصلی بروم و نشان دهم که عدم استفاده از پل هوایی هرچند به‌ظاهر مبحثی فرهنگی است اما در حقیقت هیچ ربطی به فرهنگ قبلی مردم ندارد و ناکارآمدی این سازه صرفاً محصول فساد اقتصادی و زد و بندهای مالیاتی است.

پل هوایی‌هایی که کارکردشان کنترل تردد نیست به‌وضوح نشان می‌دهند که بودجه شهری به طرزی ناعادلانه و غیر مردمی هزینه می‌شود؛ زیرا هنگامی‌که سازه‌ای (در اینجا پل هوایی) در شهری ساخته می‌شود باید فرهنگ‌سازی برای آن آغاز شود تا مردم یاد بگیرند وقتی‌که پل هوایی هست برای عبور از خیابان از سطح سواره‌رو استفاده نکنند، این امر مهم را جهت ایمنی به فرزندان خود یاد دهند و از طرفی دیگر موجب کاهش نرخ تصادفات و آسایش خاطر رانندگان و خودشان شوند.

یکی از مجراهای فرهنگ‌سازی شبکه‌ استانی صدا و سیما است. شبکه استانی باید الگوی فرهنگ‌سازی و ترقی باشد اما تا آنجا که خاطرمان هست، در شبکه استانی ما، مسئله عدم استفاده از پل هوایی و عبور مردم از وسط نرده‌ها در قالب دوربین مخفی و جهت خنده به نمایش گذاشته شد؛ اما هرگز کسی نگفت چرا مردم از پل هوایی استفاده نمی‌کنند و اگر صحبتی در این مورد انجام می‌گرفت یکسره به فرهنگ مردم حمله می‌شد تا مبادا کسی از زد و بندهای مالیاتی و دلایل اقتصادی و اصلیِ این مسئله باخبر شود.

 با این مقدمات قصد دارم به‌صورت مشخص‌تر به ربط فساد اقتصادی و فرهنگ پل‌گریز بپردازم.

ما شهرنشین‌های زیادی داریم اما اولاً شهروندی نداریم (شهروند کسی است که در شهر زندگی می‌کند و نسبت به حقوق خودش آگاه است، نسبت به هزینه‌های خدمات عمومی محله آشناست و …) و ثانیاً شهر گرایی (فرهنگ شهرنشینی) هم آن‌چنان ناامیدکننده است که بهتر است شهرمان را روستا ـ شهر بنامیم. مسئولین شهر ما به دلیل نگاه مهندسی و مکانیکی که به شهر و مسائل شهری دارند هرگز و هرگز نمی‌توانند کوچک‌ترین شهر گرایی در این استان به وجود آورند. به همین دلیل است که سازه می‌سازند و بلا استفاده باقی می‌مانند.

 معمولاً تابلوهای تبلیغاتی بانک و اپراتورها به همراه پل هوایی در روز نخست نصب می‌شوند و، با بستن فضای آزاد پل‌ها موجب می‌شوند که پل هوایی شبیه به تونل هوایی مخوفی شود و عابران استفاده کننده از این پل‌ها به چشم نیایند. بدون از این‌همه تابلوهای تاریک کننده، من دیگری را در حال عبور از پل هوایی می‌بینم و دیگری من را در حال عبور از پل هوایی می‌بیند و این‌چنین فرهنگ استفاده از پل هوایی کم‌کم آموخته می‌شود. چنین کاری نیاز به هزینه فرهنگی و همایش و نمایش و.. ندارد بلکه صرفاً با کاهش زد و بندهای مالیاتی می‌توان به این فرهنگ‌سازی دست یافت. اما از همین مورد به‌ظاهر کوچک می‌توان فهمید که هدف از ساخت برخی پل هوایی‌ها صرفاً کسب درآمد از طریق مالیات این‌گونه تبلیغات است نه رفاه مردم و اگر هم هدف رفاه مردم باشد روش تحقق این هدف بسیار نامعتبر و زیان‌آور است.

چرا همشهری‌هایم از پل‌هوایی استفاده نمی‌کنند؟

✅ مشورت کنیم، تجارب مشابه را بخوانیم، به زمینه‌ها نگاه کنیم و قبل از اقدام کمی به عواقب بلند‌مدت تصمیم‌های خود بیندیشیم

انتهای پیام/ی