یادداشت سیاسی در باب حملات زودهنگام به شورای آینده شهر شیراز/ «گُل به خودی» یا «اولین گام پیروزیِ» منتخبین شورا؟

به قلم سجاد بنام

سجاد بنام

 شاید روزی که «مهدی حاجتی» و «احمد تنوری»ِ جوان، روی شفافیت و شفاف‌سازی در شورای جدید شهر شیراز سماجت می‌کردند، هرگز گمان نمی‌بردند که همکاران بزرگترشان مثل «سید عبدالرزاق موسوی» و «نوذر امامی» اینقدر زود با «سید احمدرضا دستغیب» و اعضای دیگرشان، لیست امید را اینچنین در دومین شهر اصلاح‌طلب کشور دو شقه کنند.

شفافیتی که منتخبین شورای اسلامی شهر شیراز وعده‌ی آن را داده بودند و برای تحقق آن اولین جلسات‌شان را در «اتاق‌های شیشه‌ای» شروع کرده‌اند، در نگاه سطحی و عامیانه خیلی زود به یک «گُل به خودی» حساس ختم شد؛ اتفاقی که موجب شد دست‌کم فضای مجازی یک بار دیگر علیه محبوب‌ترین منتخبین تاریخ شورای شهر شیراز شورانده شود و موج دوم حمله به لیست امید شیراز را از سر بگیرند.

کار به جایی رسید که برخی فرصت را غنیمت شمردند و منتخبین شورای پنجم را به معامله‌های سیاسی برای هدایت قدرت در شهرداری شیراز با هزاران میلیارد بودجه متهم کردند و ظواهر بروکراتیک انتخاب شهردار را هم صرفاً بازی با افکار عمومی توصیف کردند. آن‌ها با حمله به گزینه‌های شهرداری شیراز، گزینه قطعی را از پیش معلوم‌شده توصیف کردند و تصمیم‌گیری درباره انتخاب نهایی شهردار را تحمیلی و متأثر از جریان‌های سیاسی خارج از شورا دانستند.

اما واقعیت آن است که شاید بتوان این «گل به خودی» را اولین و بلکه مهمترین گامِ اعضای جدید شورای شهر شیراز برای پیروزی توصیف کرد؛ اگرچه ممکن است از دلِ این اتاق‌های شیشه‌ای پشت‌پرده‌های نه چندان خوشایندی را در زمینه‌ی بسیاری از تصمیمات کلانِ مدیریت شهری متصور شد و اگرچه احتمالاً از پسِ این پرده‌ها برخی کم‌تجربگی‌های اعضا و ناگزیر اشتباهات نسبتاً طبیعی در بستن لیست امید شیراز را می‌توان دید اما در عین حال رفتار تازه‌ی اعضای شورای شهر شیراز حکایت از شروع راهی تازه در رفتار با شهروندان دارد؛

نخست آنکه این شفافیت در آغاز، ایرادات جدیِ مکانیسم تصمیم‌گیری در سیستم مدیریت شهری را به وضوح نشان می‌دهد؛ اما ایراداتی که نه‌تنها بر مدیریت شهری شیراز بلکه بر سیستم کل کشور و نه‌تنها در این دوره بلکه بر همه‌ی دوره‌های پیشین وارد بوده و اتفاقاً دیکته‌ی نانوشته‌ی شورای پنجم باید به مراتب کمتر از دیگران مورد نقد قرار گیرد. در هر حال باید بدانیم برملا شدن و دیدنِ واقعیت‌ها و نقایص پرشمار سیستم، می‌تواند اولین گام برای حل آن محسوب شود.

از سوی دیگر فساد گسترده و غیرقابل انکار در سیستم‌های مختلف کشورمان -که تا خِرخِره به جان حقوق مردم‌مان افتاده- جز در پسِ اتاق‌های شیشه‌ای قابل کنترل نیست. شفافیتِ قابل تحسین منتخبین شورای پنجم را در جریان اولین و شاید مهترین تصمیم دوره‌ی چهارساله‌ی خود –یعنی انتخاب شهردار- می‌توان نخستین گام برای پیشگیری از فسادهای احتمالی پیش‌رو تلقی کرد. معصوم‌انگاری و انکار فساد از سوی جریان خاصی، رَه به ترکستان است؛ در این میان طبیعی است که شفافیت در رویه‌های صحیح و غلط شورا و شهرداری آینده، می‌تواند ما را به کاهش این بیماری مزمن در سیستم مدیریتی و اداری کلان‌شهر شیراز، امیدوار کند.

در آخر، باید به یک نکته مهم دیگر توجه کرد و آن رعایت انصافی است که معمولاً در موج‌های مجازی گم می‌شود. با اذعان دوباره به تمام ایرادات طبیعی و غیرطبیعی در عمکرد کوتاه‌مدت منتخبین شورای پنجم، نباید فراموش کنیم که منتخبین شورای پنجم می‌توانستند مانند دوره‌های پیشین شورای شهر، مردم را نامحرم بدانند و انتخاب شهردار شیراز را همراه با صدها قرارداد میلیونی و میلیاردی پشت درهای بسته انجام دهند و برای خود حتی قُرب و پرستیژ بخرند. اما آن‌ها در آغاز پرپیچ و خم‌شان بر سر وعده‌ی خود با مردم ماندند و آن‌ها را بر اسرار خود محرم کردند. به احترام این رسمِ شایسته و نو، دست از موج‌سواری دور از انصاف، برداریم.

انتهای پیام/ سجاد بنام