یادداشت بقلم سیاوش نریمان/ خواهش نیک”،صدای رسایِ فرهنگ و خبر،خاموش شد

*به نام خدا،حقِّ مرگ آفرین*

خداوندِ هفت آسمان و زمین*

نجیب فرهنگیِ جغرافیای دیارمان،بهت انگیز و غریبانه،غزلِ کوچ را در دیار “طوس” نواخت و تا عرش به طیران درآمد.

طنینِ صدایش در کوچه باغ های دیارمان،دل ها را می نواخت و آینه جان های ملول را جلا می داد.

“بزرگ بود و از اهالی امروز بود و با افق های باز نسبت داشت”.

و این “رباعی” ام برای سید حمدالله خواهش نیک که میقاتِ با حضرت عشق،غریب وادیِ طوس، حضرت ثامن الائمه را برای پرواز ابدی اش از خاک تا افلاک،برگزیده و در جوارِ آن امام همام، مرغ جانش عرشی شده است:

/ او عاشقِ لحظه هایِ روحانی بود/شوریده تر از همیشه،عرفانی بود/دلباخته عشق و ادب، “خواهش نیک”،/در خاکِ “امامِ طوس”،مهمانی بود/

سیدِ رحیل مان که به ردای معلِّمی،متحلِّی بود و مزیَّن، جام وجودی متعلِّمینِ شایسته ای را از شهدِ کلام شکرینش،متمتِّع و سیراب کرده بود و اینک در نبودنش،شولایِ ماتم به تن کرده اند.

او دغدغه و تعلُّقِ خاطر به مجد و احیاءِ فرهنگ داشت و روحِ عطشناکش از دریای معرفت و روشنگری،سیراب ناشدنی بود، که گفته اند:/آب کم جو،تشنگی آور به دست/تا بجوشد آبت از بالا و پست/

کارِ مردان،روشنی و گرمی است/کارِ دونان،حیله و بی شرمی است/.

انگار،بافتار و ساختار شخصیتی اش برای بنایِ همین فرهنگ و ادب خلق شده و عشقِ بدین رسالت، با تمام ابعاد وجودی اش، عجین شده بود و این است رازِ خلود و جاودانگی مردان دل آگاه.

عناصری از لَونِ “خواهش نیک” در دفتر روزگاران، مانایند و جاری،چرا که زنده به عشق اند و بر سیمایِ آینه حیات شان،غبار فراموشی نمی نشیند:/هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق/ثبت است بر جریده عالم،دوام ما/

و البته آنانکه فرسنگها از عطرِ دل انگیز بوستانِ معرفت، به دورند و بارِ خاطری بر دوش جامعه بیش نیستند،هرچند به صورت،زنده اند به یقین مردگانی بیش نیستند که حافظ راز، آورده است:/هر آن کسی که در این حلقه،نیست زنده به عشق/بر او نمرده به فتوای من،نماز کنید/

خواهش نیکِ نجیبِ شیرین رفتارِ درست گفتار را از آن روی می ستایم و در سوگش می مُویَم که متعلِّقِ به قبیله معرفت بود و خود نیز اهالی قلم را می نواخت و تبجیل می کرد.

نزاکت در گفتار،سلامت در رفتار،التزام در ایفاء رسالت خویش و آراستگی به زیور فروتنی، آن نازنین رفیقِ شفیق را بسی متمایز کرده بود و موجَّه.

آثار و خلاقیت های بدیعش در ساحتِ تعلیم و تربیت و حوزه رسانه و خبر،در ذهن و زبان آیندگان،ماندگار است و مثال زدنی”تا نگویند که از یاد، فراموشانند”.

با قلبی مالامال از کوه اندوه،کوچ غریبانه آن مصاحبِ فرهنگمدارِ خوش محضرِ متعهِّدِ دیارمان را به قاطبه سوگمند آموزش و پرورش استان،اصحاب مغمومِ رسانه،سادات فخیمه امام زاده علی”ع”خاندان نامدارِ آقایان داورپناه و خواهش نیک،تعزیت می گویم و تسلیت./در یادها می مانی و نامِ تو جاری ست/یاد تو را در صفحه دل می نگاریم/

سیاوش نریمان

۱۴۰۰/۹/۱۹